iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Σε μια συγκινητική αναρτησή της στο fb η Μαρία Γαρδικιώτη κάνει μια γλαφυρή περιγραφή για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία της Ανάληψης.

Είχαμε τό εκκλησάκι τής Αγίας Βαρβάρας τής Θαυματουργού , πολύ συχνά πηγαίναμε με τά πόδια να προσευχηθούμε , νά ανάψουμε τά καντήλια , να θυμιάσουμε και νά καθαρίσουμε .

Δίπλα στην Αγία Βαρβάρα είχε ένα μικρό ύψωμα λοφάκι , εκεί υπήρχε ένα μικρό νεκροταφείο ,η μητέρα με έπαιρνε από τό χεράκι και πηγαίναμε για νά ανάψει τά καντήλια , είχε συγγενικά πρόσωπα χάσει , και τό πολύ θλιβερό είχε χάσει ένα κοριτσάκι ενός έτους στην κατοχή , πού τό έλεγαν Βαρβαρούλα .

Η Μητέρα πάντα συγκινημένη και λυπημένη πάνω από το μνήμα , εγώ έτρεχα τριγύρω στά μνήματα και έβαζα λουλουδάκια.

Τότε όλα τά μνήματα ήταν απλά, με ξύλινο σταυρό και ξύλινα κάγκελα γύρω γύρω...

Περιμέναμε με μεγάλη χαρά νά έρθει ή εορτή της Αγίας Βαρβάρας τό πανήγυρη .

Πηγαίναμε με τά πόδια με μεγάλη ευλάβεια και τό καλάθι με τούς άρτους.

Ντυνόμαστε με τά καλύτερα ρούχα παπούτσια για νά πάμε στην χάρη της .

Στο κέντρο τής Διασταύρωσης στην γωνία στρίβοντας προς Μαραθώνος πού είναι οι πινακίδες του αεροδρομίου , υπήρχε ένα εικονοστάσι τής Αγίας Βαρβάρας , πηγαίναμε συχνά και ανάβαμε τό καντηλ'ακι τό καθαρίζαμε και τό ασπριζαμε, και πολλοί άλλοι κάτοικοι .

Έπειτα από χρόνια έφτιαξαν καινούργιες οικοδομές και τό γκρέμισαν το εικονοστάσι . Εγώ τότε ήμουν σέ μεγάλη δραστηριότητα , και ήταν μεγάλη μου επιθυμία νά τό ξαναφτιάξω , ζήτησα από τούς ιδιοκτήτες νά τό αναστηλώσω στο ίδιο σημείο αλλά δεν ήθελαν .

Εγώ όμως τά κατάφερα και τό έφτιαξα ,στην Μαραθώνος καί Ευβοίας στο περίπτερο .

Τά ψυχοσάββατα πηγαίναμε με την Μητέρα στην Παντοβασιλισα στην Ραφήνα με τά πόδια ,για να πάμε τό σιτάρι πού έφτιαχνε σπίτι , δεμένο με πετσέτα άσπρη , και όχι σέ νάυλον τσάντα .

Θυμάμαι την Μεγάλη Πέμπτη πηγαίναμε με τά πόδια πολύ πρωί για να κοινωνήσουμε στην Παντοβασιλισα .

Τό βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης πάλι με τά πόδια για να ακούσουμε τά Ευαγγέλια κρατώντας ένα κερί χοντρό ,σέ κάθε Ευαγγέλιο τό ανάβαμε και όταν τελείωνε το Ευαγγέλιο κόβαμε λίγο κερί ,12 κομματάκια δηλαδή και τά είχαμε για φυλακτό .

Όταν έσβηναν τά φώτα για την Σταύρωση ήταν τόσο πολύ ή συγκίνηση πού και εγώ σάν παιδί αισθανομουν ρίγος και δάκρυ ,η Μητέρα φυσικά έκλαιγε .

Δεν πηγαίναμε τακτικά κάθε Κυριακή στην εκκλησία μόνο σέ πολύ μεγάλες εορτές . Πηγαίναμε σέ όλα τά εξωκλήσια πού γιόρταζαν , όπως παράδειγμα στην Αγία Παρασκευή στην Καλλιτεχνούπολη από την παραμονή και ξενυχτούσαμε ,

καί στο Μοναστήρι της Νταού Πεντέλης και σέ άλλα πολλά . Είναι και άλλα πολλά ...

Και καταλήγω ότι Δοξάζω και ευγνωμωνώ τω Θεώ πού βλέπω σήμερα αυτόν τον Ναό τής Αναλήψεως , και τό Παρέκκλιση του Άγιου Παϊσίου , και μπορούμε να εκκλησιαζόμαστε και νά προσευχόμαστε!!

Αισθάνομαι ευγνώμων και σεβασμό προς τούς καλούς Ιερείς μας, να είναι καλά μαζί με τίς οικογένειες τους!!!

Υπομονή Πίστη χρειάζεται και όλα γίνονται!