Όχι άλλη μια σελίδα στο διαδίκτυο, αλλά η iselida.gr
info@iselida.gr
Πέμπτη - 02 Μαΐου 2024
Η Βάσω Κόλλια
για τη βία κατά
των γυναικών
Νοεμβρίου 26, 2020
Πολλά θα γραφτούν και θα ειπωθούν και φέτος για το πολυδιάστατο και αρκετές φορές αθέατο έγκλημα της βίας κατά των γυναικών που έχει εξελιχθεί σε μάστιγα για την κοινωνία μας, τον πολιτισμό μας αλλά και την ίδια την οικονομία. Ένα έγκλημα που έχει πάρει ακόμη πιο τρομακτικές διαστάσεις την περίοδο της καραντίνας.
Πολλές φορές πιστεύουμε ότι δεν μας αφορά, ότι είναι πολύ μακριά μας.
Και όμως η βία κατά των γυναικών είναι δίπλα μας. Πολλές φορές και στο οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον μας.
Είναι ένα πρόβλημα που δεν γνωρίζει κοινωνικούς, γεωγραφικούς, οικονομικούς ή πολιτισμικούς περιορισμούς. Δεν έχει χρώμα, μορφωτικές, ή θρησκευτικές προτιμήσεις.
Η βία κατά των των γυναικών μπορεί να είναι λεκτική βία, οικονομικός εκβιασμός, σεξουαλική ταπείνωση, ξυλοδαρμός, τραυματισμός, βιασμός, και όχι μόνον… Μια αληθινή «έκθεση ωμοτήτων».
Σύμφωνα με τις έρευνες μία στις τρεις γυναίκες στην Ευρώπη έχει πέσει θύμα έμφυλης βίας, από την ηλικία των 15 και άνω. Δεν μπορούμε, όμως, να μην προβληματιστούμε όμως για τον «σκοτεινό αριθμό» των γυναικών που υφίστανται κακοποίηση, ακόμη και καθημερινά, αλλά δεν φθάνουν ποτέ στο σημείο να την καταγγείλουν. Ίσως γιατί αποδέχονται την κατάσταση ως «φυσική», εσωτερικεύοντας το πρόβλημα. Έτσι, «βοηθούν» άθελά τους τον θύτη να συνεχίζει να αποφεύγει τις ευθύνες του.
Δυστυχώς, στο λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο δεν υπάρχουν οι συνήθεις δικαιολογίες για παθογένειες τέτοιας μορφής και τέτοιας κλίμακας. Παθογένειες που η σύγχρονη ελληνική κοινωνία αδυνατεί να ελέγξει ικανοποιητικά.
Ίσως αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο είναι η υποψία ότι δεν πρόκειται για συγκυριακό φαινόμενο. Ότι η κοινωνία μας επιτρέπει, αν όχι υποθάλπει, τέτοια φαινόμενα. Γιατί στο πρόβλημα της γυναικείας κακοποίησης, βρίσκει κανείς γνωστά «συστατικά», ευρέως διαθέσιμα γύρω μας. Η γυναίκα σταθερά τοποθετείται ακόμη και σήμερα μερικά σκαλοπάτια χαμηλότερα από τον άνδρα, στην κοινωνική ιεραρχία των φύλων.
Διαπιστώσουμε καθημερινά ότι παλαιολιθικά στερεότυπα του ισχυρού άνδρα - «κυνηγού» και της γυναίκας - «θηράματος» επιβιώνουν στην καθημερινότητά μας. Ακραίος ανταγωνισμός και αντικοινωνικές συμπεριφορές, με στόχο κυρίως τη γυναίκα, εμποτίζουν τον καθημερινό μας πολιτισμό.
Βομβαρδιζόμαστε διαρκώς από σεξιστικά μηνύματα μέσα από το λόγο και την εικόνα. Τα μηνύματα είναι τόσα πολλά που τα θεωρούμε «φυσικά».
Στους τοίχους της πόλης μας βρίσκει διέξοδο η ανώνυμη γλώσσα του έμφυλου «μίσους». Η γηπεδική συμπεριφορά αμαυρώνεται από συνθήματα έμφυλης βίας που ακυρώνουν την εξίσωση «αθλητισμός ίσον πολιτισμός».
Όμως, όλα αυτά έχουμε μάθει να τα αγνοούμε. Είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί η κοινωνία μας όταν προσπαθεί να εκφράσει την οργή της, όταν παρεκτρέπεται από την «πολιτική ορθότητα».
Το ψηφιακό σύμπαν προσφέρει νέα μέσα και γλώσσες για να εκφραστεί και πάλι ένας smart σεξισμός, για να βρουν trendy έκφραση οι βίαιες παραφυάδες του. Τα θύματα: μικρά και μεγαλύτερα κορίτσια, νέες και μεγαλύτερες γυναίκες. Ο ψηφιακός εκφοβισμός αποκαλύπτει όχι μόνον τη βία του θύτη, αλλά και την τρωτότητα του θύματος, που δημιουργεί και αναπαράγει η ίδια η κοινωνία μας. Οι αυτοκτονίες νέων κοριτσιών που έπεσαν θύματα ψηφιακού εκφοβισμού δεν έχουν τίποτε το trendy.
Όμως, το παιχνίδι της «αντιπαλότητας» των φύλων παίζεται και σε κάθε σχολικό προαύλιο. Άραγε, πόσο βαθιά ριζωμένα στην παιδική ψυχή είναι τα λόγια που ανταλλάσσουν με πάθος μικρά αγόρια και κορίτσια, με όλη την παιδική τους αθωότητα. Και πόσα από αυτά θα γίνουν στάσεις ή πράξη στην ενήλικη ζωή
Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα σημάδια της βίας γύρω μας, και να μη διστάζουμε να μιλήσουμε γι’ αυτά. Όπου κι αν τα ανακαλύψουμε.
Δεν έχουμε περιθώριο να κάνουμε τα «στραβά μάτια».
Πρέπει να γίνουμε περισσότερο καταγγελτικοί. Οφείλουμε να αγανακτούμε όταν βλέπουμε άνδρες να ταπεινώνουν και να εξευτελίζουν τη σύντροφο, τη σύζυγο, τη συνοδό τους, ή την κόρη τους για να την… συνετίσουν, να την… επαναφέρουν στην τάξη. Μια προσπάθεια που ίσως κορυφωθεί στις ιδιωτικές στιγμές.
Οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε αν διαπιστώσουμε ότι μια ιστοσελίδα χυδαιολογεί και προσβάλλει το γυναικείο φύλο. Οφείλουμε να ανησυχούμε αν στο περιβάλλον μας, στη γειτονιά μας, υποπτευόμαστε ότι γυναίκες κακοποιούνται με τον οποιοδήποτε τρόπο ή εξαναγκάζονται σε σεξουαλική ή άλλης μορφής εκμετάλλευση.
Οφείλουμε ακόμη να καταγγείλουμε τον μικρό-ή μεγάλο-καθηγητή που εκβιάζει τη φοιτήτρια με «όπλο» τη βαθμολογία. Πρέπει να εξοργιστούμε και όταν ακούμε μεγαλοσχήμονες να εκφράζουν το σεξισμό τους. Όπου κι αν βρίσκονται, ακόμη και στη Βουλή.
Δεν υπάρχουν πρόσωπα ταμπού στο θέμα της βίας.
Η πολιτεία από την πλευρά της έχει εδώ και χρόνια δημιουργήσει ένα δίκτυο δομών υποστήριξης των γυναικών που πέφτουν θύματα βίας, με 48 συμβουλευτικά και 20 ξενώνες φιλοξενίας σε όλη την Ελλάδα που είναι είναι έτοιμο να υποδεχθεί όποια ζητήσει βοήθεια. Το δίκτυο αυτό λειτουργεί ταυτόχρονα με την γραμμής SOS 15900, η οποία λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα όλο το χρόνο όπου κάθε γυναίκα μπορεί να απευθυνθεί για άμεση ψυχολογική ή κοινωνική υποστήριξη.
Για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών δεν αρκεί η προσπάθεια για μια ημέρα ή για λίγους μήνες. Είναι μια αργή και επίπονη διαδικασία εξέλιξης και εκπαίδευσης. Είναι ένα πρόβλημα που όλοι μαζί, κράτος, Κοινωνία των Πολιτών, διαμορφωτές κοινής γνώμης, κοινωνικοί ηγέτες, μέσα μαζικής ενημέρωσης, λειτουργοί της εκπαίδευσης, μπορούμε συντονισμένα να αντιμετωπίσουμε.
Χρειάζεται η ειλικρινής δέσμευση όλων μας. Για να μπορέσει η μητέρα μας, η αδελφή μας, η κόρη μας, εμείς οι ίδιες, να απολαμβάνουμε το αυτονόητο δικαίωμα στην υγεία, την ασφάλεια, το σεβασμό και τη ζωή.
Ανοχή στη Βία κατά των Γυναικών, σημαίνει Συνενοχή.
Και αυτό μπορεί να σταματήσει μόνο με τη βοήθεια όλων μας, ανδρών και γυναικών.
Η Βάσω Κόλλια είναι 1η επιλαχούσα βουλευτής Νέας Δημοκρατίας Ανατολικής Αττικής
Συνάντηση της
Δ. Γκικάκη με
τη Βάσω Κόλλια
Οκτωβρίου 27, 2020
Φιλική ολιγόλεπτη επίσκεψη στα Γραφείο της Διευθύνουσας Συμβούλου του Οργανισμού Λιμένος Ραφήνας Δέσποινας Γκικάκη πραγματοποίησε η Βάσω Κόλλια.
Η Βάσω Κόλλια
θυμίζει για τα σημερινά
''γενέθλια'' της Ν.Δ.
Οκτωβρίου 04, 2020
Η επιλαχούσα βουλευτής περιφέρειας ανατολικής Αττικής της ΝΔ Βάσω Κόλλια επισημαίνει στο fb με αφορμή τα σημερινά ''γενέθλια'' της Νέας Δημοκρατίας.
Η Βάσω Κόλλια
για την
''ενωμένη'' Ευρώπη
Μαϊος 09, 2020
Η τελευταία δεκαετία της οικονομικής κρίσης ήταν σκληρή για την Ευρώπη. Ήταν ένα τεστ αντοχής που επιχείρησε να περάσει, χωρίς μεγάλα ρίσκα. Με συντηρητικές αποφάσεις. Με επιφυλακτικότητα. Χωρίς τελικά να πείσει κανέναν, και κυρίως τους πολίτες της, ότι έχει την πρόθεση να μείνει ενωμένη διαχρονικά.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζεται σήμερα πολυδιασπασμένη, ίσως περισσότερο από ποτέ. Έχουν έλθει στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα που δημιούργησαν οι αποφάσεις που δεν πήρε. Λείπει μια ισχυρή, ακλόνητη βάση για μια ευρωπαϊκή δημοκρατία. Αντίθετα, κυριαρχεί ανεξέλεγκτα η «ιδεολογία του χρήματος», ένας στυγνός και κυνικός χρηματοοικονομικός ανταγωνισμός.
Η Ευρώπη δυσκολεύεται να διαδραματίσει με αποφασιστικότητα, ρυθμιστικό και εξομαλυντικό ρόλο. Τίθεται σε αμφισβήτηση το πνεύμα στο οποίο βασίστηκε η ευρωπαϊκή ιδέα. Η αδράνεια κινδυνεύει να επιτρέψει στην Ευρωπαϊκή Ένωση να υποβαθμιστεί σε χώρο ελευθέρων συναλλαγών, υπακούοντας σε εθνοκεντρικές πολιτικές.
Μέσα σε αυτό το δυσμενές για την ευρωπαϊκή οικογένεια κλίμα, ήρθε και η πανδημία του κορωνοϊού. Για μια ακόμη φορά η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται ότι οδηγείται σε αποτυχία. Σε ήττα για την ίδια την ύπαρξή της. Η απόφαση για τα κορωνο-ομόλογα αλλά και γενικά για την ενίσχυση των οικονομιών που πλήττονται ανελέητα από την πανδημία αναβλήθηκε για δέκα μέρες!
Η πρόταση, που υπέγραψαν οι ηγέτες της Γαλλίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και πέντε ακόμη κρατών, συνάντησε την παγερή αδιαφορία της Γερμανίας και κρατών δορυφόρων της. Η έννοια της αλληλεγγύης για ακόμη μια φορά ταυτίσθηκε με μνημόνια, προϋποθέσεις, η ζωή των ευρωπαίων πολιτών με αριθμούς. Μια οικονομίστικη αντίληψη και άμυνα απέναντι σε μια πανδημία που δεν γνωρίζει σύνορα και κράτη.
Πού βρίσκεται η αντίληψη του κοινού ευρωπαϊκού συμφέροντος, όταν κάποιοι νιώθουν «φιλάνθρωποι» και κάποιοι θα πρέπει να αισθάνονται ότι «ελεούνται»; Ο πολίτης αισθάνεται εγκατάλειψη, απογοήτευση για μια Ευρώπη που δεν καταφέρνει να λύσει προβλήματα. Να αποτελέσει μια ισχυρή ελπίδα απέναντι στις νέες προκλήσεις και στους νέους κινδύνους.
Για μια Ευρώπη που δεν μπορεί καν να συνεννοηθεί για να προστατέψει την ίδια του τη ζωή. Ακόμα μια φορά το οικοδόμημα των Βρυξελλών αποδεικνύει περίτρανα την ανυπαρξία του. Οι επόμενες μέρες θα είναι καθοριστικές για το μέλλον του πιο σπουδαίου εγχειρήματος της ιστορίας.
Όμως δεν είναι αυτό που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ενωμένη Ευρώπη των ιδρυτών ήταν ένα όραμα που ξεκινούσε από στόχους ανάπτυξης και οικονομίας. Αναγνώριζε όμως την αναγκαιότητα της πολιτικής ένωσης που θα αφορούσε όλους τους λαούς, όλους τους πολίτες. Εκφραζόταν με όρους ενός ειλικρινούς ιδεαλισμού, που μπορούσαν να συνεγείρουν τους λαούς.
Για πραγματική αλληλεγγύη ανάμεσα στα κράτη της Ευρώπης μιλούσε ο Robert Schuman στην ιστορική Διακήρυξή του, στις 9 Μαΐου 1950. Μια αλληλεγγύη που θα αναπτυσσόταν μέσα από απτά επιτεύγματα της Ευρώπης. Ο Κόνραντ Αντενάουερ, οραματιζόταν μια πολιτική που θα βασίζεται στην εμπιστοσύνη. Ο ντε Γκάσπερι ήδη από το 1951 είχε δει τον κίνδυνο: «Αν περιοριστούμε στη δημιουργία κοινών διοικήσεων χωρίς μια ανώτερη κεντρική αρχή που θα συγκεντρώνει, θα διαμορφώνει και θα προάγει σε ένα ανώτερο επίπεδο τις εθνικές επιδιώξεις, υπάρχει κίνδυνος τα ευρωπαϊκά όργανα να μην έχουν πλέον καμία ουσιαστική αξία ή όραμα σε σύγκριση με τον δυναμισμό των διαφόρων κρατών. Θα μπορούσαν ακόμη να φθάσουν στο σημείο να θεωρούνται ως περιττοί και δεσμευτικοί θεσμοί, όπως συνέβαινε και την περίοδο της παρακμής της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας».
Εβδομήντα χρόνια μετά, τα λόγια αυτά ακούγονται προφητικά, όταν η Ευρώπη φαίνεται ήδη να έχει χάσει τον δρόμο της. Όταν κινδυνεύει να καταλήξει κάτι λιγότερο από το άθροισμα των μερών της. Να μετατραπεί σε ένα ενδιαφέρον, αλλά «αποτυχημένο πείραμα» ενοποίησης της γηραιάς ηπείρου. Γιατί η Ευρώπη μπορεί να είναι ισχυρή μόνο μέσα από την ενότητά της.
Ίσως οι επτά δεκαετίες ευρωπαϊκής ειρήνης και σταθερότητας ήταν αρκετές για να ξεχάσουν οι λαοί, και κυρίως οι πολιτικές ηγεσίες τους, τα δεινά που ακολούθησαν την κατάρρευση της Ευρώπης του 20ού αιώνα. Μια κατάρρευση «αυτοκτονική» όπως την κατονομάζει ο Εντγκάρ Μορέν, που συνέπεσε με την κρίση του ανθρωπισμού, του λόγου, και της ίδιας της προόδου. Όταν υποχώρησαν οι βεβαιότητες και τα πράγματα έχασαν το νόημά τους, τότε ελευθερώθηκε η βαρβαρότητα.
Θα περίμενε κανείς στην ήπειρο που υπήρξε κοιτίδα του ανθρωπισμού, κάθε πολιτική δύναμη να συνταχθεί στην προσπάθεια της αντιμετώπισης της πανδημίας του κορωνοϊού που πλήττει όλο τον πλανήτη.
Αυτό που διαπιστώσαμε όμως και πάλι είναι η αδυναμία της σημερινής Ευρώπης να κυβερνηθεί ως υπερεθνική οντότητα. Να υπάρξει μια ενιαία αρχή που θα μπορέσει να παίξει ρυθμιστικό και εξομαλυντικό ρόλο.
Η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης φαίνεται να τίθεται και πάλι σε αμφισβήτηση. Είναι η ιδέα όμως που έφθασε στα όριά της ή μήπως οι πολιτικές επιλογές του σήμερα;
Πρέπει να είμαστε τολμηροί για τη δημιουργία μιας Eυρώπης που να σημαίνει κάτι. H μηχανική εφαρμογή των λογιστικών κανόνων απορρέει από την εσφαλμένη αρχή ότι οι δυσκολίες των κρατών-μελών οφείλονται στην ίδια αιτία. Eίναι τώρα περισσότερο από ποτέ απαραίτητο να εξασφαλιστεί ότι η Eυρώπη για άλλη μια φορά στέκεται δίπλα-δίπλα με τους ανθρώπους της.
Η Βάσω Κόλλια είναι α' επιλαχούσα βουλευτής Νέας Δημοκρατίας στην ανατολική Αττική
ΠΗΓΗ athensvoice.gr
Η Βάσω Κόλλια για την
ανάγκη νοσοκομείου
στην ανατολική Αττική
Απριλίου 16, 2020
Τα ίδια τρία προβλήματα απασχολούσαν τους ανθρώπους στην Κίνα του 20ού αιώνα, στη μεσαιωνική Ινδία και στην αρχαία Αίγυπτο. Στην κορυφή του καταλόγου βρίσκονταν πάντα ο λιμός, οι επιδημίες και οι πόλεμοι.
Για ατελείωτες γενιές οι άνθρωποι έχουν προσευχηθεί σε κάθε θεό, άγγελο και άγιο κι έχουν επινοήσει αμέτρητα εργαλεία, θεσμούς και κοινωνικά συστήματα-αλλά συνέχιζαν να πεθαίνουν κατά εκατομμύρια από την πείνα, τις επιδημίες και τη βία...Ωστόσο, στην αυγή της τρίτης χιλιετίας, η ανθρωπότητα συνειδητοποιεί ξαφνικά κάτι τρομερό.
Οι περισσότεροι άνθρωποι το σκέφτονται σπάνια, αλλά τις τελευταίες έχουμε καταφέρει να χαλιναγωγήσουμε την πείνα, τις επιδημίες και τους πολέμους...Ξέρουμε πολύ καλά τι πρέπει να γίνει για να αποτρέψουμε το λιμό, τις επιδημίες και τους πολέμους και συνήθως τα καταφέρνουμε.»
Τα τελευταία 100 ζήσαμε αρκετές θανατηφόρες επιδημίες.
Το 1918 η ισπανική γρίπη η οποία προσέβαλε 500 εκατομμύρια ανθρώπους και έχασαν τη ζωή τους 50 εκατομμύρια παγκοσμίως.
Το 1968 η γρίπη του Χόνγκ Κόνγκ κατά την οποία έχασαν την ζωή τους 1 εκατομμύριο άνθρωποι.
Από το 1981 έως σήμερα έχουμε το HIV/AIDS. Οι πρώτες περιπτώσεις του HIV/AIDS καταγράφηκαν το 1981, όμως η νόσος εξακολουθεί και σήμερα να προκαλεί απώλειες ζωών. Από το 1981, 75 εκατ. άνθρωποι ήταν φορείς του HIV και περίπου 32 εκατ. έχασαν τις ζωές τους.
Το 2002-2003 ο SARS που προκαλείται από έναν από τους επτά κορωνοϊούς που επηρεάζουν τους ανθρώπους. Η επιδημία ξεκίνησε από την επαρχία Γκουαντόνγκ στην Κίνα και εξελίχθηκε σύντομα σε παγκόσμια πανδημία, «χτυπώντας» 26 χώρες.
Το 2009 εμφανίζεται η γρίπη των χοίρων ή H1N1 η οποία προσέβαλε 60,8 εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ και προκάλεσε, παγκοσμίως, εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους που φθάνουν έως και άνω των 500.000 σύμφωνα με κάποιες αναφορές.
Το 2014-2016 έχουμε τον ιό έμπολα ο οποίος είχε περιορισμένο πεδίο συγκριτικά με άλλες πανδημίες της σύγχρονης εποχής αλλά ήταν εξαιρετικά θανατηφόρος.
Και φθάνουμε στο 2019 που κάνει την εμφάνιση του ο COVID-19.
Οι επιπτώσεις της πανδημίας του COVID -19 θα είναι τεράστιες τόσο σε υγειονομικό όσο και σε οικονομικό-κοινωνικό επίπεδο. Σίγουρα τα συστήματα υγείας θα βρεθούν στην κορυφή της ατζέντας της επόμενης μέρας καθώς θα χρειασθούν ενίσχυση, τόσο υλικοτεχνικό επίπεδο όσο και σε στελεχιακό δυναμικό(κάτι που ήδη κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη).
Η πανδημία του COVID-19 μας δείχνει πόσο γρήγορα μπορεί να εξελιχθεί ένας ιός κατά τον 21ο αιώνα αλλά και πόσο αναγκαία είναι η στήριξη και αναμόρφωση του συστήματος υγείας.
Για αυτό όπως τόνισε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στο τελευταίο διάγγελμα του:«Ένα νέο Εθνικό Σύστημα Υγείας χτίζεται, ήδη, καθώς, σε μόλις πέντε εβδομάδες, έγιναν όσα δεν γίνονταν επί δεκαετίες...μαζί με τα κτίρια και τα τεχνικά μέσα εκσυγχρονίζονται και οι αντιλήψεις για το ρόλο και τον τρόπο λειτουργίας της δημόσιας Υγείας. Η αναμόρφωση του ΕΣΥ δεν σταματά εδώ...»
Αντιλαμβανόμαστε όλοι μας ότι μέσα σε αυτό τον καινούργιο κόσμο που θα ζήσουμε δεν θα πρέπει να αφήσουμε καμμία δυνατότητα στήριξης του συστήματος υγείας να πάει χαμένη.
Μια τέτοια περίπτωση είναι το Ερασίνειο Νοσοκομείο στην περιοχή της Ανατολικής Αττικής.
Όλη η περιοχή της Ανατολικής Αττικής δεν έχει κανένα Γενικό Νοσοκομείο παρά το γεγονός ότι είναι η τρίτη σε πληθυσμό περιοχή μετά τα πολεοδομικά συγκροτήματα Αθηνών και Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
Επίσης, το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας στα Σπάτα, αλλά και δύο συνεχώς αναπτυσσόμενα λιμάνια, αυτό της Ραφήνας και του Λαυρίου, βρίσκονται εντός των ορίων της.
Παρόλα αυτά, αν κάποιος περάσει από την Λεωφόρο Βάρης-Κορωπίου θα αντικρίσει ένα κτιριακό συγκρότημα 55.000 τ.μ. το οποίο όμως δεν λειτουργεί ή μάλλον δεν λειτούργησε ποτέ.
Το Ερασίνειο Νοσοκομείο ήταν μια ιδιωτική πρωτοβουλία που φιλοδοξούσε, εάν ποτέ ολοκληρωνόταν( είναι έτοιμο κατά 95%), να είναι το μοναδικό νοσοκομείο ολοκληρωμένης φροντίδας στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης που θα εξειδικευόταν σε θέματα, πρόληψης, διάγνωσης, θεραπείας και αποκατάστασης νεοπλασματικών ασθενειών. Ταυτόχρονα όμως θα εξυπηρετούσε και την τοπική κοινωνία παρέχοντας όλο το φάσμα της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και των υπηρεσιών ενός γενικού νοσοκομείου.
Δυστυχώς όμως, αυτή η τόσο σημαντική και χρήσιμη επένδυση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς σταμάτησε η χρηματοδότηση και από τα τέλη του 2009 οι εργαζόμενοι στο εργοτάξιο έμειναν απλήρωτοι και ξεκίνησαν την επίσχεση εργασίας.
Από τότε έχει ξεκινήσει ένας αγώνας δρόμου από την τοπική κοινωνία (την τότε Νομαρχία Ανατολικής Αττικής αλλά και τους Δήμους της περιοχής με κύριο αυτόν της Κρωπίας) ώστε το συγκεκριμένο κτιριακό συγκρότημα να αξιοποιηθεί και να λειτουργήσει ως Γενικό Νοσοκομείο με σκοπό να καλύψει ανάγκες της Ανατολικής Αττικής καθώς πληροί τα κριτήρια που θέτει η νομοθεσία για τη χωροθέτηση Γενικού Νοσοκομείου και που τόσο ανάγκη έχει η περιοχή.
Το νοσοκομείο είναι δυναμικότητας 220 κλινών και μπορεί με εργασίες χαμηλού κόστους, και πάντα σε συνεργασία με το Υπουργείο Υγείας να προχωρήσει άμεσα:
-στην παροχή υπηρεσιών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (Π.Φ.Υ)
-στην παροχή υπηρεσιών Δευτεροβάθμιας Φροντίδας Υγείας (Δ.Φ.Υ.) και περίθαλψης,
-στην ανάπτυξη σύγχρονων μορφών υπηρεσιών υγείας,
-στην ανάπτυξη κοινών προγραμμάτων αγωγής Υγείας και Πρόληψης σε
συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση,
-στην παροχή διοικητικών, οικονομικών, τεχνικών και πληροφορικών υπηρεσιών για την υποστήριξη της ίδιας λειτουργίας του νοσοκομείου
Ταυτόχρονα, όμως το συγκεκριμένο νοσοκομείο θα μπορούσε να αποσυμφορήσει και νοσοκομεία της Αθήνας. Ακόμη, όμως θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως προορισμός ιατρικού τουρισμού καθώς η περιοχή είναι τουριστικός και παραθεριστικός πόλος.
Όπως εύκολα γίνεται κατανοητό η αξιοποίηση του Ερασίνειου Νοσοκομείο δεν είναι απλά ένα ακόμη τοπικό θέμα.Είναι ένα θέμα ζωτικής και αναπτυξιακής σημασίας που τώρα ανοίγει και σίγουρα θα μας απασχολήσει πολλές φορές στο μέλλον.
Τρόποι επαναχρηματοδότησης, διοίκησης και λειτουργίας του Νοσοκομείου υπάρχουν πολλοί και έχουν ήδη κατατεθεί.Αυτό βέβαια θα συμφωνηθεί από τα ενδιαφερόμενα μέλη: επενδυτές, πολιτεία, τοπική αυτοδιοίκηση και άλλους φορείς που πιθανόν να ενδιαφερθούν.
Το βέβαιο όμως είναι ότι η περιοχή της Ανατολικής Αττικής υποφέρει από την μη ύπαρξη ενός νοσοκομείου και το σύστημα υγείας της χώρας το χρειάζεται.
Η ΒΑΣΩ ΚΟΛΛΙΑ είναι πρώτη επιλαχούσα βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην ανατολική Αττική
ΠΗΓΗ protothema.gr
