iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Συνέντευξη στον ΑΡΓΥΡΗ ΚΩΣΤΑΚΗ

Ο αντιπλοίαρχος Γιώργος Κατσούλης είναι ο νέος Λιμενάρχης Ραφήνας. Ευγενικός αλλά και αυστηρός. Χαμογελαστός αλλά και σοβαρός. Αυθόρμητος αλλά και προσεκτικός. Ευαίσθητος αλλά και ''σιδερένιος''.

 

 

Από τις πρώτες εικόνες από τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν ναυτικός, ενώ και ο θείος μου ήταν πλοίαρχος στο εμπορικό ναυτικό. Κοντά σε αυτό και κάποιες εξιστορήσεις του πατέρα για τα ταξίδια του στην Ιαπωνία. Έτσι όταν τελείωσα το Λύκειο, το 1990 μπήκα στη Σχολή της Ύδρας, αποφοίτησα το 1994. Τεράστια εμπειρία ήταν το καλοκαίρι του 1993 σε μια διακοπή των σπουδών, όπου έπιασα αδίπλωτος ανθυποπλοίαρχος στο μεγαλύτερο καράβι της εμπορικής ναυτιλίας το ''καπετάν Μιχάλης'' 500.000 κόρων, 414 μέτρα μήκος. Το πήρα από την Αρούμπα και για 40 ημέρες κάναμε τον γύρο του Κέιπ Τάουν και φτάσαμε στο Ντουμπάι. Ήταν παράλληλα βέβαια και μία ''πλωτή φυλακή''...

 

 

Όχι δεν μπορώ! Γιατί γεννήθηκα στη θάλασσα, κατοικώ στον Πειραιά, η πρώτη μου εικόνα ήταν θάλασσα. Είναι η δύναμη της ζωής μου. Αυτό που μου δίνει δύναμη να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες. 

 

Πριν έρθω στην όμορφη Ραφήνα ήμουν διοικητής του πρώτου  Λιμενικού Τμήματος του κεντρικού Λιμεναρχείου Πειραιά, απ όπου αποκόμισα μια τεράστια εμπειρία στα θέματα της ακτοπλοίας. Κι έτσι κάθε πρωί κάνω αυτό το μικρό ταξίδι από θάλασσα σε θάλασσα.

 

Πιστεύω ναι. Το θέμα βέβαια δεν είναι να είσαι απλώς καλός καπετάνιος, αλλά να έχεις και καλό πλήρωμα. Το πλήρωμα θα σε ανεβάσει, το πλήρωμα όμως και θα σε καταστρέψει. Αυτό ισχύει και στη θάλασσα και στη...στεριά. Για αυτό και επιδιώκω πάντα το πλήρωμα, οι συνάδελφοι, οι ανθρωποί μου να είναι μαζί μου και να με στηρίζουν, όπως κι εγώ αυτούς.

 

 Ένα πράγμα που πιστεύω είναι πως η κάθε ημέρα, η κάθε ώρα, η κάθε στιγμή στη θάλασσα είναι μοναδική. Αν κάποιος κάνει το λάθος και θεωρήσει πως η νηνεμία είναι δεδομένη τότε θα το πληρώσει. Ο καλός καπετάνιος πρέπει να προνοεί και να βλέπει μπροστά. Γιατί πάντα μετά την κάλμα έρχεται η φουρτούνα.

 

Φυσικά. Η Διοίκηση είναι και έμφυτη. Έχει αξία και η εκπαίδευση και η εμπειρία και οι δάσκαλοι, αλλά χρειάζεται και το ένστικτο. Προσωπικά δίνω ιδιαίτερη έμφαση στον σεβασμό στους μεγαλύτερους, στους έμπειρους, στους δασκάλους.

 

Ήμουν τυχερός που γνώρισα σπουδαίους δασκάλους και στο εμπορικό ναυτικό και στο Λιμενικό Σώμα. Όσα βιβλία κι αν διαβάσεις αν δεν σου μεταλαμπαδεύσουν τη σοφία τους οι δάσκαλοι μένεις ''μισός''. 

 

Ο συνδυασμός και των δύο είναι ο ιδανικός και αυτό επιδιώκω. Ας πούμε δεν με ενδιαφέρει μόνο να λειτουργεί καλά το Λιμάνι. Θέλω και να δώσω το κάτι παραπάνω για να πάει και μπροστά. Να με θυμούνται όταν κάποτε φύγω σαν άνθρωπο. Όχι τον αξιωματικό Κατσούλη, αλλά τον άνθρωπο Γιώργο. Έναν Λιμενάρχη που άφησε πίσω του ένα βοτσαλάκι ανάπτυξης. Τα γαλόνια δεν σε κάνουν αξιωματικό, εσύ τα φοράς δεν σε φοράνε.

 

Ωραία ερώτηση που με οδηγεί στην άποψη ότι ένα ταξίδι χωρίς θάλασσα, χωρίς δοκιμασία, χωρίς το απρόσμενο είναι βαρετό. Συνεπώς ο προορισμός έχει αξία όταν το ταξίδι ήταν συναρπαστικό. Άλλωστε η ίδια η ζωή είναι μια περιπέτεια. Ένα ταξίδι. Το οποίο κάθε ημέρα πρέπει να είναι διαφορετικό. Να το χαιρόμαστε. Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο, αφού Άλλος κάνει σχέδια και όχι εμείς. 

 

Πολύ σωστά.

 

 

22 ''γεμάτα''

 

Πολύ πίσω με πάτε. Είναι η πρώτη στιγμή που πέρασα την πόρτα της Σχολής Δοκίμων στις 8 Σεπτεμβρίου 1998. Το περίεργο είναι πως όταν πήγαινα δευτέρα δημοτικού παιδάκι στην Πειραική που μένω ήταν η Σχολή. Θυμάμαι ότι ενστικτωδώς κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι κάποτε θα περάσω αυτή την πόρτα. Και να που έγινε μετά από τόσα χρόνια. Και μια άλλη σύμπτωση αποφοίτησα ανήμερα του Αγίου Νικολάου προστάτη των ναυτικών στις 6 Δεκεμβρίου 1999 ως Σημαιοφόρος. Τοποθετήθηκα μετά στη Λήμνο όπου έμεινα έξι χρόνια. Από εκεί είναι και το Ξίφος του Ταγματάρχη - ο φύλακας αγγελός μου - όπως και η μοναδική ανάγλυφη εικόνα, που βλέπετε πίσω από το γραφείο μου.

 

Ποτέ! Γιατί συνδύασα την αγάπη μου για τη θάλασσα με την επιτέλεση του καθήκοντος. Γαλουχήθηκα από παιδί στη στρατιωτική ζωή, στην πειθαρχία, στην προσφορά. Αν δεν υπήρχε το Λιμενικό δεν θα είχα γνωρίσει τον ''μαγικό'' κόσμο της Ιαπωνίας.

 

Είμαι ευγνώμων στο Λιμενικό, γιατί βρέθηκα Ναυτιλιακός Ακόλουθος στο Τόκιο. Έζησα ένα παιδικό όνειρο ζωής όπως σας είπα και στην αρχή. Έζησα δύο χρόνια από τον Δεκέμβριο του 2106 που ήταν σαν ''παραμύθι''. Έμαθα πώς να ζω ακόμη καλύτερα και πιο απλά. Η σχέση των ανθρώπων απεναντί μου με εντυπωσίασε. Αληθινές, αγνές, φιλικές και άδολες επαφές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρωτοχρονιά του 2016 όταν ένας Ιάπωνας αστυνόμος της Δίωξης ναρκωτικών που γνώρισα σε ένα σεμινάριο, με κάλεσε στο σπίτι του όπου γιορτάσαμε με την οικογενειά του. Πήγα στο Χοκάιντο όπου με φιλοξένησαν και ήταν μια συγκινητική εμπειρία ζωής. Υπέροχοι άνθρωποι. Ένιωσα σαν στο σπίτι μου σε ένα ξένο σπίτι.

 

Ένας άλλος κόσμος. Αυτό ήταν το ανθρώπινο σκέλος που σας περιέγραψα. Στα υπηρεσιακά, αυτό που με κάνει υπερήφανο είναι πως πρέσβευα την Ελληνική σημαία, το Λιμενικό Σώμα στην άκρη της Γης. Στην Άπω Ανατολή. Γι αυτό είμαι ευγνώμων.

 

Το σπαθί Κατάνα που βλέπετε είναι διακοσμητικό, γιατί ένα αληθινό κοστίζει περί τις 10.000 ευρώ. Αλλά υπάρχουν και σπάνια ξίφη από το 1850 που φτάνουν τις 300.000 ευρώ!

 

Ναι. Μου δόθηκε η δυνατότητα να ασχοληθώ και με την πολεμική Τέχνη του Αικίντο. Είναι η πιο ειρηνική πολεμική Τέχνη, γιατί σου μαθαίνει να βλέπεις τον αντιπαλό σου σαν φίλο. Και να προσπαθείς να τον εξουδετερώσεις χωρίς να τον τραυματίσεις μέσα από την ενεργειά του. Το Αικίντο σου μαθαίνει ότι δεν έχει σημασία η δύναμη ή το μέγεθος. Με τις κατάλληλες τεχνικές εκπαίδευσης δέχεσαι τη δύναμη του αντιπάλου σου και του την επιστρέφεις. 

 

Όπως το λέτε. Σενσέι, δηλαδή δασκαλός μου, ήταν μια γυναίκα 72 ετών με 8 νταν. Μία από τις τρεις γυναίκες του πλανήτη που είχε φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Ήταν ο άνθρωπος που μου εμφύσησε την Τέχνη του Αικίντο.

 

Στόχος είναι να κάνω το καλύτερο με τους άνδρες και τις γυναίκες του Σώματος. Να ανεβάσουμε κι άλλο τον πήχη που άφησε ψηλά ο προκατοχός μου ο Πλοίαρχος Κυριακουλόπουλος, ο οποίος χαίρει άκρας εκτίμησης και σεβασμού. Να συνδράμουμε στην εμπέδωση κλίματος ασφαλείας στους πολίτες και ταξιδιώτες. Δεν γίνεται να μη μνημονεύσω πάλι την Ιαπωνία. Εκεί μπορεί να ξεχάσεις το τσαντάκι σου, το τηλεφωνό σου δημοσίως σε ένα τραπέζι και να το ξαναβρείς μετά από ώρες. Δεν διανοείται να κάνει κανένας κίνηση.

 

Θα προσπαθήσουμε όσο μπορέσουμε να κάνουμε ακόμη πιο ασφαλές το λιμάνι της Ραφήνας. Ο πολίτης να ξέρει ότι δεν θα πέσει θύμα κλοπής, θα υπάρχουν σκοτεινές ''πλευρές'' με ναρκωτικά ή οτιδήποτε άλλο. 

 

Αυτό είναι το μεγάλο μου στοίχημα. Σας προκαλώ όταν - με το καλό όπως είπατε - ξαναβρούμε τους ρυθμούς μας, να δούμε τι καταφέραμε με την κίνηση. Θα κάνω το παν με τον Οργανισμό Λιμένος Ραφήνας, την Τροχαία και όλους τους εμπλεκόμενους φορείς να μην ξαναταλαιπωρηθούν στο χάος οι ταξιδιώτες, αλλά και οι κάτοικοι της πόλης. Με την ευκαιρία οι κάτοικοι της Ραφήνας να γνωρίζουν ότι η πόρτα μου είναι ανοικτή για τα ζητήματα που τους απασχολούν και άπτονται της αρμοδιοτητάς μας.

 

Είναι αξιόλογοι άνθρωποι που αγαπάνε την πόλη. Ιδιαίτερα με την κ. Γκικάκη λόγω αρμοδιότητας, θα βάλουμε προτεραιότητα τη βελτίωση της λειτουργίας και της εικόνας του λιμανιού. Θα κάνουμε τις διορθωτικές κινήσεις που χρειάζεται. 

 

Σύγχρονες Λιμενικές εγκαταστάσεις. Η ασφάλεια των πλοίων πάνω απ΄ όλα, καθώς η Ραφήνα μαστίζεται από τους ισχυρούς βοριάδες. Οι πλοίαρχοι όπως ξέρετε, κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες πολλές φορές για να δέσουν. Ενημερώθηκα ότι θα ξεκινήσει κάποια στιγμή ένα master plan, το οποίο θα σηματοδοτήσει την αναβάθμιση του λιμανιού.

 

Βέβαια. Αλλά είμαστε απείθαρχοι. Δεν μπαίνουμε ''σε καλούπια''. Αν μπορούσαμε να συνδυάσουμε την ευστροφία και το φιλότιμο που έχουμε με την πειθαρχία, θα είμασταν ο νούμερο ένα λαός του πλανήτη και θα μεγαλουργούσαμε. Εκεί βασιζόμαστε. Στο φιλότιμο του άλλου.

 

Είμαι φίλαθλος του Ολυμπιακού και μου αρέσει το καλό ποδόσφαιρο. Αυτόν τον πολιτισμό που βλέπουμε στην Ευρώπη, οι παίκτες των ομάδων να μπαίνουν αγκαλιασμένοι και να γελάνε και όταν σφυρίζει ο διαιτητής να παίζουν για να κερδίσουν. Μακάρι να γίνει κάποτε κι εδώ.

 

Κι εγώ σας ευχαριστώ.