iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Ο παγκόσμιος τυφλός πρωταθλητής Χρήστος Κορομηλάς έχει κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στη παγκόσμια σειρά αγώνων κολύμβησης ανοιχτής θάλασσας στο Ντουμπάι το 2018.

Συνάντησα τον Χρήστο Κορομηλά και μετά τη συζήτηση έφυγα με φως στην καρδιά. Τα λόγια του μάθημα ζωής και η πίστη στην ανθρώπινη δύναμη οδηγός αισιοδοξίας.

 

Τα πρώτα δύο χρόνια ήταν εφιαλτικά. Οι ανθρωποί μου δεν με άφηναν μόνο, γιατί δεν ήθελα να ζήσω. Ξαφνικά σε ηλικία 45 ετών έχασα την ορασή μου μέσα σε τρεις ημέρες. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς τι είναι αυτό! Κάποια στιγμή όμως έβαλα το μυαλό μου να σκεφτεί ότι πρέπει να ζήσω. Να προχωρήσω. Υπάρχουν χίλια πράγματα που μας κάνουν να χαιρόμαστε. Κι έτσι ξεκίνησα κολύμβηση ξανά με τον σύλλογο ''Ιωνάς'', τρέξιμο, ποδήλατο, τρίαθλο. Συνεχίζεις να ζεις την καθημερινοτητά σου. Με περιορισμούς αλλά με κουράγιο να προχωρήσεις. Στην αρχή δεν ήθελα να βγω με το μπαστούνι στο δρόμο. Θα με λυπούνται στο δρόμο. Όταν όμως άρχισα να κάνω τις δουλειές μου, κατάλαβα ότι η αξιοπρεπειά μου είναι στην κορυφή των συναισθημάτων. Παράλληλα άρχισα να δίνω και δύναμη στους ανθρώπους να δίνω το παράδειγμα για το επόμενο βήμα στη ζωή. Σήμερα που μιλάμε κάνω σχεδόν τα πάντα! 

Βέβαια σε όλους τους ανθρώπους συμβαίνει.  Απλώς αυτό πρέπει να το βγάλουμε, γιατί δεν βγαίνει από μόνο του. Χρειάζεται ''να φας τα μούτρα σου''. Κι αυτό που λέω και όταν έβλεπα χτύπαγα και τώρα χτυπάω. 

Δεν έχασα ποτέ την κοινωνικοτητά μου. Διπλασίασα τους φίλους μου. Και από το αθλητικό και από το παραθλητικό Κίνημα. Και από τους αρτιμελείς και από τους μη ανάπηρους όπως θέλουν να τους χαρακτηρίζουν οι ανάπηροι. Ο αθλητισμός είναι το χαμόγελο της ψυχής μου! Ο προπονητής μου Γιώργος Γκούντας είναι φίλος αδελφός. Στην κολύμβηση ανοικτής θαλάσσης, στην ποδηλασία και στο τρέξιμο.

Μιλάω με περισσότερους ανθρώπους. Πριν δεν μιλούσα σε κάποιους με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους ή το ντυσιμό τους για παράδειγμα. Γιατί σκεφτόμουν ''αν φοράει τέτοια παπούτσια φαντάσου πώς σκέφτεται''. Μέγα λάθος. Καθαρά ιδεοληψίες. Τώρα καταλαβαίνω την ενέργεια του άλλου. Την αύρα. Το πώς θα μου μιλήσει. Τον τόνο της φωνής του. Το πώς θέλει να με βοηθήσει. Πριν έλεγα ότι κοιτάζω κάποιον στα μάτια και τον καταλαβαίνω. Δεν ίσχυε. Τώρα νιώθω τους ανθρώπους καθαρά. Η ενσυναίσθηση που έχω. 

Κάνετε πολύ καλά και με ρωτάτε και ευχαριστώ. Πρέπει να το μάθει ο κόσμος. Από υπερβολικό άγχος και στενοχώρια λόγω επαγγελματικών προβλημάτων. Έπεσε το ανοσοποιητικό μου σύστημα και ''ξεκλείδωσε'' ένας ιός έρπητα (που έχουμε όλοι) και μου ''έφαγε'' τα οπτικά νεύρα σε τρεις ημέρες. Πολύ σπάνιο, αλλά υπαρκτό.

Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι. Από τύχη και προσοχή ζούμε. Τα πράγματα στη ζωή είναι μισό τύχη και μισό προσπάθεια. 

Να του πιάσεις το μπαστούνι ή το χέρι που κρατάει το μπαστούνι. Αν μου πιάσουν το μπαστούνι είναι σαν να περπατάτε εσείς και να σας κλείσουν τα μάτια. Το μπαστούνι είναι τα μάτια μου. Ο ''σαρωτής μου''. Στους ανθρώπους πρέπει να μιλάμε. Γιατί δεν γνωρίζουν πώς να βοηθήσουν. Όταν θέλουν να με βοηθήσουν στο Μετρό τους λέω πιάστε το ελεύθερο χέρι μου και βάλτε το στην πλάτη της θέσης που θα κάτσω. Έτσι θα μάθουν όλοι την ουσιαστική βοήθεια σε ένα άτομο με οπτική αναπηρία. 

Η προσβασιμότητα ενός αναπήρου στο δρόμο είναι η ίδια με τους αρτιμελείς. Όταν σκεφτόμαστε ότι όταν παρκάρουμε πάνω σε μια ράμπα στο πεζοδρόμιο εμποδίζουμε όχι μόνο τον τυφλό ή τον άνθρωπο με αμαξίδιο, αλλά και τη μητέρα με το καροτσάκι, τον παππού με το μπαστούνι, τον για λίγες ημέρες νεαρό τραυματία με πατερίτσα. Θα ήμασταν μια χαρά και θα περνάγαμε όλοι ανεμπόδιστα.

Ευαισθησία έχουν, παιδεία δεν έχουν. Αυτό είναι χαρακτηριστικό του λαού μας. Νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Ότι εμείς ποτέ δεν θα πάθουμε τίποτα. Χρειάζεται όμως εκπαίδευση από το σχολείο. Αυτό λοιπόν που κάνουμε με την ομάδα μας, πηγαίνουμε σε σχολεία και παρουσιάζουμε στα παιδιά  τον παραθλητισμό. Ότι μπορούμε να οδηγήσουμε - κάποιος χωρίς χέρια και πόδια - αυτοκίνητο, μπορεί να αθληθεί σε πολλά σπορ. Όταν μιλάω με παιδιά είμαι ευτυχισμένος. Τα παιδιά είναι χείμαρρος και σε ρωτάνε αφιλτράριστα. Αν βλέπω όνειρα...

Ναι βλέπω όνειρα. Και ένα  συγκεκριμένο συχνά. Ότι κάνω βουτιά από έναν βράχο και βλέπω πράσινα, γαλάζια νερά, φύση στην πλαγιά. Υπέροχο.

 

Φυσικά! Αλλά μετά από λίγο ξανασηκώνεσαι. Είναι στιγμές αδυναμίας. Εγώ είχα την ευλογία να βρω τον Φάρο των τυφλών. Είναι ένας ανθρωπιστικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός, ο οποίος εκτός από τα Εργαστήρια που δίνει δουλειά σε τυφλούς για να συνταξιοδοτηθούν, έχει και  πολλές δραστηριότητες. Γι αυτό μετά μπήκα και στο διοικητικό συμβούλιο για να προσφέρω ακόμη περισσότερο. 

Μεγάλο μεγάλο δεν έχω. Αλλά έχω πολλά μικρά πράγματα. Τον αθλητισμό, τον Φάρο τυφλών, τους σκύλους οδηγούς Ελλάδας, την ομάδα μου τον ''Ιωνά'' που έχω δώσει την ψυχή μου. Θέλω όλοι οι άνθρωποι να είναι χαρούμενοι. Ευτυχισμένοι.

Ποτέ μην το βάζει κάτω. Να πειθαρχήσει το μυαλό του και να σκέφτεται. Έχω τεράστια αγάπη στα παιδιά. Δεν έχω βιολογικά παιδιά και αυτό είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο κακίζω τον εαυτό μου. Θέλω να σας εξομολογηθώ - γιατί νιώθω ότι είστε ένας ευπρεπής άνθρωπος - ότι παντρεύτηκα τη Μαρίνα το 2010 δύο χρόνια μετά την τύφλωση. Τη γνώριζα δεκαετίες αλλά έφτασα  47 ετών για να την παντρευτώ. Αν λέγαμε να κάνουμε παιδί, τελικά φοβήθηκα μήπως αυτό που μου συνέβη ήταν γονιδιακό. Δεν ήταν όμως, αλλά η φοβία μου με έκανε να αρνηθώ.

Ο χρόνος είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Φτιάξαμε τα ρολόγια για να είμαστε στην ώρα μας στα ραντεβού ή στη δουλειά ή να βλέπουμε τα ρεκόρ στον αθλητισμό. Ο χρόνος είναι η φύση. Είμαι ένα με τη φύση. Σαν το νερό. Όταν σε παρασύρει αφήνεσαι. Πρέπει να αφεθείς. 

Η απλότητα. Το να κάτσεις να πιεις ένα καφεδάκι και να μη σκέφτεσαι τίποτα. Πλέον μας ορίζει ο χρόνος, που λέγαμε πριν. Λες και βιαζόμαστε να πάμε να πεθάνουμε. Δεν απολαμβάνουμε τίποτα. 

Ο καλός φίλος Δημήτρης Καρασταμάτης και η συζυγός του Βαλερί Βασιλικού, με έπεισε ότι μπορώ να βοηθήσω στον τομέα μου. Ήρθα σε μία πρώτη επαφή με τον αντιδήμαρχο Ανδρέα Βασιλόπουλο, ενώ γνώρισα και τον δήμαρχο Βαγγέλη Μπουρνούς, ο οποίος μου φάνηκε πολύ δραστήριος και αποτελεσματικός με αγάπη για την πόλη. Θα κάνω με την καρδιά μου ό,τι μπορώ για το κοινό καλό.

Εγώ σας ευχαριστώ για την ευγενική προσέγγιση.