iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

 

Ο Σάββας Ιωαννίδης είναι ιδιοκτήτης της αλυσίδας καλλυντικών LaBeaute σε Ραφήνα και Αρτέμιδα, αντιπρόεδρος του Σωματείου Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Αρτέμιδας, μέλος του συλλόγου Νέου Βουτζά ''η Πρόοδος'', αλλά και παρουσιαστής της διαδικτυακής τηλεοπτικής εκπομπής ''τα μυστικά του επιχειρείν'' στο oncamera.

Είναι το πάθος για ζωή, για δημιουργία, για ανιδιοτελή συνεισφορά στον συνάνθρωπο. Με ό,τι καταπιάνομαι θέλω να το πηγαίνω στο έπακρο. Δεν μου αρέσουν τα ημίμετρα, η μιζέρια. 

Να βλέπεις το οραμά σου να υλοποιείται. Αυτό που έχεις οραματιστεί να το βλέπεις μπροστά σου ζωντανό. Ένα παράδειγμα, οι κόρες μου. Έχω οραματιστεί τα παιδιά που θέλω και τα μεγαλώνω με τη συζυγό μου με τον τρόπο που θέλω. Παιδιά με δυνατό χαρακτήρα, δικά τους θέλω, ενέργεια, κουλτούρα. 

Έτσι όπως μου το περιγράφετε αυτό αγγίζει και την έννοια της Πίστης. Δηλαδή πιστεύουμε καμιά φορά σε κάτι που δεν το βλέπουν οι άλλοι και η δικαίωση είναι όταν τελικά το βλέπουν κι αυτοί...

Έτσι ακριβώς είναι. Να, ένα από τα επιχειρηματικά μου σχέδια που έχει να κάνει με το διαδικτυακό μάρκετινγκ και μία εξαιρετική εφαρμογή, το πιστεύω πολύ. Περνάω λοιπόν την πίστη μου και στους άλλους συναδέλφους επιχειρηματίες, γι αυτό που οραματίζομαι και θα βοηθήσει πολύ τη μικρομεσαία επιχείρηση γενικά και ειδικά τη Ραφήνα και την Αρτέμιδα.

Ιδέες νομίζω πως έχουν όλοι. Το θέμα είναι ότι δεν υλοποιούνται. Έχω σκεφτεί πράγματα πριν από 10,20 χρόνια που γίνονται πράξεις σήμερα. Το θέμα λοιπόν είναι ποιός και πώς τις υλοποιεί. Προσπαθώ λοιπόν τις ιδέες μου να τις κάνω και πράξη. 

Κι όμως ο κόσμος έχει ιδέες. Ακόμη και ''καφενειακού'' τύπου. Το περιβόητο ''κάνε με πρωθυπουργό για μια μέρα και θα δεις τι θα κάνω''. Ο κόσμος λέει μόνο χωρίς να προχωρά στη δράση, βρίσκοντας δικαιολογίες. 

Ωραίος συνειρμός και με δόση χιούμορ, αλλά η πολιτική, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένα πράγμα πρακτικό και όχι συζήτηση ''καφενείου''. Έχω πολλές σκέψεις και ιδέες για τον δήμο και το όραμα για μια καλύτερη Ραφήνα και Πικέρμι δεν έχει μέσα ''καφενείο'' αλλά δράση. Σε λίγα λεπτά συνέντευξης, τουλάχιστον σήμερα, δεν μπορούμε να το αναπτύξουμε. Μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία τις σκέψεις μου να τις υλοποιήσω μέσα από μία Δημοτική Αρχή.

Σκέφτομαι πολλά πράγματα, συζητώ, αλλά η σκέψη ως την πράξη έχει μια διαδρομή. Θέλω στο μέλλον να ασχοληθώ και με τα αυτοδιοικητικά. ''Ζυγίζω'' τις ικανοτητές μου και θα δω αν και πώς μπορώ να συνεισφέρω στην πόλη που δεν γεννήθηκα, αλλά αγαπάω και ζει η οικογενειά μου και δραστηριοποιείται μέρος των επιχειρησεών μου. Η Ραφήνα είναι μια προσφυγική πόλη όπως η Καισαριανή που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ήρθα σαν οικονομικός και ''ερωτικός μετανάστης'' και θέλω να  επιστρέψω την αγκαλιά της.

Ο πολιτικός χρόνος ναι είναι σχετικός και ας πούμε λίγος. Γι αυτό μετράω προσεκτικά κάθε μου σκέψη και βήμα. Γιατί αν μπω στο ''ρινγκ'' της πολιτικής, θέλω να μπω με το ίδιο πάθος που με διακατέχει σε ό,τι κάνω. Αυτό σημαίνει ότι θα μπω τόσο δυναμικά που θα ''ταράξω τα νερά''. Το πόσο θα... τα ταράξω, μένει να το δω. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός κι αυτό είναι το πρόβλημα της πολιτικής. Εγώ είμαι ερασιτέχνης, άρα εραστής της πολιτικής. Έχω τρόπο να βιοποριστώ και δεν περιμένω να ζήσω από το κάθε αξίωμα. Βλέπω την πόλη με εντελώς διαφορετικό μάτι. Θέλω να δώσω και όχι να πάρω. Πρωτίστως για ένα καλύτερο περιβάλλον για τα παιδιά της Ραφήνας και του Πικερμίου.

Η λέξη δήμαρχος είναι στο dna μου γιατί ο πατέρας μου ήταν επί χρόνια υποψήφιος δήμαρχος Καισαριανής. Από εκεί μαθαίνω, ο πατέρας μου είναι ο ''φάρος'' μου σε όλα. Στην ηθική, στη σκέψη, στη δημιουργία, στην ειλικρίνεια, στην εντιμότητα, στον ρομαντισμό. Θα σας το πάω κι ένα βήμα μπροστά. Και όχι μόνο δήμαρχος. Με γοητεύει και η κεντρική πολιτική σκηνή με τη μάχη των αξιών. Αλλά αυτό το αφήνουμε στην άκρη. Για να μιλάμε για διεκδίκηση δημαρχίας, πρέπει να προυπάρξει έργο και επικοινωνία. Βήμα βήμα. Λίγο λίγο. Σιγά σιγά. Για να δω πού μπορεί να με αξιώσει ο Θεός να φτάσω.

Ο Στέφανος Ξενάκης είναι ο τρόπος σκέψης μου και το οραμά μου για μία καλύτερη Ραφήνα και Πικέρμι. Για μια καλύτερη κοινωνία. Δεν οραματίζομαι μία συγκέντρωση με πέντε αυλικούς να σε χειροκροτούν. Δεν οραματίζομαι μια εκδήλωση μόνο για τις φωτογραφίες. Θέλω ο κόσμος κάθε τι που κάνω να έρθει και να το αγκαλιάσει. Γιατί οφείλουμε στον κόσμο να δίνουμε αξία. Αν δεν του δώσεις αξία δεν πρόκειται ποτέ να ανταποκριθεί. Οι περισσότεροι πολιτικοί ζητάνε την ψήφο μας για να γεμίσουν το κενό τους, το εγώ τους, την τσέπη τους, δηλαδή να πάρουν τον μισθό τους. 

Ο επικεφαλής να μπορεί να εμπνέει το ισχυρό οραμά του στην έμπιστη ομάδα του τριών τεσσάρων ατόμων και να ''τρέχουν'' ασταμάτητα τις οδηγίες του. Ο πρωθυπουργός, ο δήμαρχος, ο ηγέτης να έχει δίπλα του ανθρώπους όχι που απλώς φέρνουν ψήφους, αλλά να τον πιστεύουν. Το λέω και από την εμπειρία μου ως αντιπρόεδρος του ΣΕΒΕΑ αλλά και από όσα βλέπω στον εμπορικό σύλλογο Ραφήνας παρ ότι δεν συμμετέχω, αλλά βλέπω τις προσπάθειες του προεδρείου δυστυχώς να μην αποδίδουν. Οι προσπάθειες δύο τριών ανθρώπων να κρατήσουν έναν σύλλογο δεν οδηγούν πουθενά, γιατί χρειάζεσαι το σύνολο Επίσης βλέπω τον τρόπο διοίκησης στον σύλλογο ''Πρόοδος'' στο Νέο Βουτζά. Οι στυλοβάτες του έχουν όραμα και δεν χαρίζονται σε κανέναν. 

Ο άνθρωπος που θέλει μόνο και μόνο να εκλεγεί για να έχει - ας πούμε - τον θώκο του δημάρχου δεν ψάχνει συνεργάτες ψάχνει μόνο ''μαγνήτες'' σταυρών''. Ο άνθρωπος ο οποίος θέλει να προσφέρει ψάχνει συνεργάτες. Επειδή διαχρονικά λοιπόν το σύστημα θέλει το αξίωμα έχει καταντήσει όλη η ανατολική Αττική, όλη η Ελλάδα ένα σάπιο πράγμα. 

Θα έχεις και υποψηφίους με ''κάβα'' σταυρών'', αλλά σε καμία περίπτωση να είναι οι άμεσοι συνεργάτες σου. Γι αυτό λοιπόν πριν την οποιαδήποτε απόφαση θα υπάρξει βαθιά σκέψη. Αν βρω τον τρόπο να περάσω ένα όραμα στην τοπική κοινωνία, θα προχωρήσω σε αυτά που θέλω να κάνω σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο που κατάντησε από διοικήσεις αλλά και πολίτες να μην είναι ελκυστικός τόπος προορισμού.

Σίγουρα! Ζητάμε μόνο και όταν έρχεται η ώρα να προσφέρουμε συνήθως λέμε όχι. Έχουμε γίνει τα τελευταία 15 χρόνια μια κοινωνία επιδομάτων, απάθειας και τεμπελιάς. Γίναμε ένα ''βαρέλι χωρίς πάτο''. Που όταν προσφέρεις δουλειά σου λέει ο άλλος ''καλύτερα 350 από τον ΟΑΕΔ παρά 600 από εσένα''.

 Φυσικά και υπάρχει, προς Θεού, αλλά ένα μεγάλο μέρος σκέφτεται έτσι όπως περιέγραψα πριν. Μάθαμε να εστιάζουμε στο κακό, ενώ γίνονται και καλά πράγματα. Εστιάζουμε στο ρηχό και στο ευτελές. Ναι υπάρχει πολλή καλοσύνη και αγάπη. Βλέπω καθημερινά και στη Ραφήνα και στην Αρτέμιδα, στον δρόμο και στα καταστήματα κόσμο που στηρίζει τις επιχειρήσεις, που σέβεται τον συνάνθρωπο, τα ζώα, τη φύση. Αγωνίζεται με αξιοπρέπεια, δείχνει αλληλεγγύη στα δύσκολα. Είδατε τι έγινε στις πρόσφατες φωτιές, πόσος κόσμος κινητοποιήθηκε. Πρέπει να εστιάσουμε μόνο στο καλό. 

Το θέμα είναι να αλλάξεις την οπτική στον κόσμο. Τα γυαλιά που βλέπει τη ζωή. Αυτό λέγεται αξία που πρέπει να δείξει ο ηγέτης. Να ανοίξει τον δρόμο. Βέβαια υπάρχουν και οι τοξικοί που δεν αλλάζουν με τίποτα. Αλλά είναι λιγότεροι απ όσο νομίζουμε, απλώς κάνουν μεγαλύτερο σαματά. Τους αφήνουμε στην άκρη αυτούς και εστιάζουμε στα καλά που γίνονται. Θέλει δουλειά και πίστη, αλλά πρωτίστως από τους ίδιους τους ανθρώπους.

Η φύση μου είναι δημιουργική και αισιόδοξη. Με ''ξύπνησε'' η πολύνεκρη φωτιά του 2018. Με έστρεψε στο να πω ''θα βγω μπροστά χωρίς να φοβηθώ''. Με τη βοήθεια της αγαπημένης μου Νίνα Καλούτσα που ήταν η μεντοράς μου που με οδήγησε στον Στέφανο Ξενάκη, ο οποίος με οδήγησε στους Αντώνη Καλογήρου, Αλέξιο Βανδώρο και Αγάπη Καλογήρου στον δρόμο της αυτοβελτίωσης και από εκεί αντλώ το καλύτερο. Σου απαντώ λοιπόν είμαι ένα τίποτα. Αλλά ένας άνθρωπος που του αρέσει να δίνει στον κόσμο αξία και αγάπη. Θέλω μια καλύτερη κοινωνία μέσα από την καρδιά μου.

Ωραίο! Όταν κάποτε λοιπόν φύγουμε για τα αστέρια, τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει πίσω μας? Αυτό είναι το θέμα. Να μην είναι η τελευταία μας εικόνα ο άνθρωπος που θα μπορούσαμε να είμαστε αλλά δεν γίναμε. Αν λοιπόν έχουμε να προσφέρουμε και δεν το κάνουμε, αυτό είναι αργός θάνατος.

Να αφήσει μια κοινωνία καλύτερη από αυτή που παρέλαβε. Αυτή είναι και η φιλοσοφία μου.

Στην πάροδο του χρόνου χάθηκαν οι αξίες. Η αγάπη, η συμπόνοια, η οικογένεια. Ο κόσμος εστίασε στο υλικό και έχασε όλο το υπόλοιπο. Γίναμε ''αρπακτικά'' και αυτό οδηγεί μαθηματικά στην καταστροφή. 

Σίγουρα οποιαδήποτε που να είχε σχέση με τα παιδικά μου χρόνια, κοντά στους γονείς μου...

Κι εγώ για τις ανθρώπινες ερωτήσεις.