iselida.gr - Ειδήσεις για την πρώτη σελίδα

Το ξέρω πως σε ορισμένους φαντάζω εμμονικός ή γίνομαι κουραστικός. Όμως είναι κάτι πολύ απλό. Είμαι ρομαντικός και λατρεύω τη Ραφήνα μας. Και θέλω να είναι ξεκάθαρα καταγεγραμμένο, πριν αυτό που αντιλαμβάνομαι το καταλάβουν και όλοι οι υπόλοιποι.

Σαν τον ''Τιτανικό'' που βούλιαζε, γιατί είχε προσκρούσει στο παγόβουνο και η ορχήστρα έπαιζε αμέριμνη βαλς που χόρευαν οι επιβάτες...

Δυστυχώς η Ραφήνα μας - όπως άλλωστε και όλος ο πλανήτης, όλη η Ελλάδα - δεν είναι όπως ήταν κάποτε. Βουλιάζει σε μια ''κινούμενη άμμο''. Άλλαξε η ανθρωπογεωγραφία. Αλλά εμένα η Ραφήνα, το Κόκκινο Λιμανάκι με νοιάζουν. Εδώ ζω κι εδώ κάποτε θα κλείσω τα μάτια μου. Αρνούμαι να φύγω. Και όσο κι αν ζορίζομαι θα νοικιάζω πάντα εδώ σπίτι για να κατοικώ. Όπως κάνω εδώ και δεκαετίες.

Για τους κακοήθεις και τα τρολ του διαδικτύου δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση στο πολιτικό ή αυτοδιοικητικό πεδίο. Δεν ψέγω, ούτε κρίνω ή κατακρίνω απολύτως κανέναν που διοίκησε ή διοικεί αυτό τον τόπο. Αναφέρομαι αποκλειστικά στους χαρακτήρες και την ευθύνη επιλογής στάσης ζωής και έκφρασης των πολιτών. Των απλών ανθρώπων. 

Η κατάσταση ξεφεύγει επικίνδυνα σε κάποιους. Απύθμενο μίσος. Οργή. Θυμός. Αγένεια. Τοξικότητα. Κακία. Αδιαφορία. Μικροψυχία. Ξιπασιά. Φθόνος. Ψευτιά. Κακοήθεια. Μιζέρια. Ένδεια ιδεών.

Κομμάτι της κοινωνίας της Ραφήνας χάνει το παιχνίδι. Νομίζω πως δεν είναι αναστρέψιμο. Φαίνεται και από τις αντιδράσεις, τα σχόλια, την παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι πολύ αργά.

Έπαιξα, μεγάλωσα, ερωτεύτηκα, εργάστηκα, χάρηκα, ένιωσα ευτυχία, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, είδα πανέμορφες εικόνες, άκουσα παραδεισένιους ήχους στη Ραφήνα του 70΄, του 80' και του 90'. Και μετά σιγά σιγά το πράγμα άρχισε να στραβώνει. Για να φτάσουμε στο σημερινό κοινωνικό αδιέξοδο του 2023. Κι ένας Θεός ξέρει τι έρχεται...

Κρατάω στην ψυχή μου τα χρόνια της αθωότητας και της ασύλληπτης ομορφιάς της φύσης. Της αγνότητας των συμπολιτών. Των ευπρεπών γειτόνων. Και απομακρύνομαι από τη σκοτεινή πλευρά ορισμένων.

Είναι η περίπτωση στην οποία είχε αναφερθεί σοφά το μακρινό 1951 ο Αμερικανός συγγραφέας Τζον Στάιμπεκ των απαράμιλλων έργων ''άνθρωποι και ποντίκια'' και ''τα σταφύλια της οργής'':