Όχι άλλη μια σελίδα στο διαδίκτυο, αλλά η iselida.gr
info@iselida.gr
Τετάρτη - 01 Μαΐου 2024
Με έβαζαν νωρίς στο κρεβάτι εκείνες τις μέρες κι ήταν αδύνατο να κοιμηθώ. Ας αγαλλίαζα που θα έκλεινε το σχολείο για τις γιορτές και θα γλίτωνα την μπλε ποδιά. Κούμπωνε στην πλάτη κι ο λευκός, νάιλον γιακάς της μου κοκκίνιζε το λαιμό. Η ηδονική προσμονή του χριστουγεννιάτικου δέντρου (θα κατέβαινε το πρωί από το πατάρι) πρόσθετε ένταση στην αϋπνία μου.
Η αγωνία για ύπνο την παραμονή των διακοπών ζωντάνευε (σε αντιδιαστολή) την επώδυνη εμπειρία της τελευταίας νύχτας τους. Εκείνης του Άη-Γιαννιού, που υποχρεωτικά θα επέστρεφα στο σχολείο. Το αναβόσβημμα των πολύχρωμων μικρών φώτων του χριστουγεννιάτικου δένδρου, αντί χαρά, θα με γέμιζε πίκρα. Θα μου θύμιζε πάλι το μάταιο S.O.S. ενός άδοξα στολισμένου καταρτιού πριν το αναπότρεπτο ναυάγιο του κατάφωτου καραβιού του που θα προαναγγελλόταν τις επόμενες μέρες με παιχνίδια και κάλαντα.
Τι τραγικό το τελευταίο βράδυ των διακοπών! Αποφασισμένος να μη με πάρει ο ύπνος, να ρουφήξω τη σχόλη ως την τελευταία σταγόνα της, γνώριζα ότι τελικά θα κοιμόμουν, και μάλιστα ευκολότερα από κάθε φορά. Ήξερα ότι, γυρίζοντας από το σχολείο το επόμενο μεσημέρι, θα εύρισκα άδεια τη θέση του δένδρου, τα έπιπλα ελαφρώς μετακινημένα για να μην υποσημαίνεται η απουσία του κι ότι τίποτα δεν θα αποδείκνυε την εξαφάνισή του. Το πεζό, ετήσιο έγκλημα της αποκαθήλωσης θα είχε συγκαλυφθεί.
Ο ανάγλυφος γεωφυσικός χάρτης της Αφρικής ήταν η εργασία που έπρεπε να ετοιμάσουμε τρεις συμμαθητές την περίοδο των Χριστουγέννων στην έκτη δημοτικού. Κατά τη γνώμη του δασκάλου μας, θα έδινε ουσία στις διακοπές μας.
Βρήκα όμορφη την ιδέα. Φανταζόμουν το χέρι μου να μαλάζει το στόκο για να φτιάξει το Κιλιμάντζαρο, να βάφει την ξυσμένη λίμνη Τανγκανίκα με μπλε μπογιά.
Χρειάστηκαν δυο συνεδριάσεις της τριμελούς ομάδας για να αποφασίσουμε τι και πώς. Η πρώτη έγινε στο μοναδικό δωμάτιο του σπιτιού ενός από τους τρεις με το μαγκάλι στη μέση να κοκκινίζει. Ο αέρας σφύριζε απ’ έξω και τα δέντρα που φαίνονταν απ’ το παράθυρο έγερναν όσο θέταμε τα θεμέλια της συνεργασίας μας.
Η δεύτερη συνάντηση έγινε με καλύτερες καιρικές συνθήκες στην αυλή του δεύτερου. Ο πατέρας του ήταν παλιατζής. Κουβεντιάσαμε ανάμεσα σε σκουριασμένα ρουλεμάν και καλώδια από χαλκό. Διαφωνήσαμε για το υλικό. Θα χρησιμοποιούσαμε γύψο ή στόκο; Ανέλαβα να ετοιμάσω το κοντραπλακέ, να το βάψω μπλε και να σχεδιάσω πάνω του το περίγραμμα της Αφρικής.
Η τρίτη συνάντηση θα γινόταν σπίτι μου. Θα έφερναν τα υλικά που υποστήριζε ο καθένας κι ένα μικρό παράδειγμα, ώστε να φτιάξουμε το χάρτη με τον τρόπο που θα μας φαινόταν ορθότερος. Δεν ήρθε κανείς κι η συνάντηση δεν πραγματοποιήθηκε.
Ο χάρτης παρέμεινε ημιτελής μέχρι την τελευταία νύχτα των διακοπών προσθέτοντας επιπλέον αγωνία στην ήδη υπάρχουσα τραγικότητα. Θα τους μάλωνα που δεν ήρθαν, θα λέγαμε μια δικαιολογία για να πάρουμε αναβολή και θα συμπληρώναμε τον χάρτη το απόγευμα ώστε να είναι έτοιμος τη δεύτερη μέρα του ανοίγματος των σχολείων.
Δεν χρειάστηκε τίποτε από αυτά. Ο χριστουγεννιάτικος χάρτης της Αφρικής δεν ζητήθηκε ποτέ και δεν συζητήθηκε ξανά απ’ τους τρεις μας. Τον συναντούσα κατά καιρούς στην πίσω αυλή κακοβαμμένο, διαρκώς και περισσότερο ξεφτισμένο, με διαφορετικά κάθε φορά συναισθήματα. Στην αρχή με ενοχή, ύστερα με απορία, αργότερα με αναπόληση. Αν υπάρχουν ακόμη οι δυο συμμαθητές μου, θα ζει σίγουρα κι ο απραγματοποίητος χάρτης της Αφρικής ως ερώτημα στη μνήμη της φαντασίας τους.
Ευάγγελος Μαυρουδής
(Επεξεργασία παλιότερου κειμένου που δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο περιοδικό "Ραδιοτηλεόραση", τεύχος 2132, 24/12/2010. Επιμέλεια εικόνας: Τίνα Πανώριου)
